Ze liet anderen altijd voor gaan…
Als haar ogen de juiste plek gevonden hebben (brainspot), begint ze te huilen. “Het voelt alsof de druk om mijn keel toeneemt” zegt ze. Vanaf dan komen er golven van verdriet. Zo nu en dan deelt ze een herinnering die bij haar op komt met me, of een gedachte. Haar tranen komen van ‘diep’ en de emotie erachter voelt intens.
Gedurende de hele sessie staan de paarden roerloos naast ons. Nanu, de vos, met zijn hoofd ‘laag’, op zo’n dertig centimeter naast haar. Zijn ogen maar halfopen en zijn rechter achtervoet op rust. Ku, de schimmel staat omgedraaid. Ook met één voet op rust, maar met zijn billen in onze richting, zijn hoofd van ons af en één oor op ons gericht. “Het is net alsof hij me beschermt en door dat ene oor, evengoed bij me is” zo interpreteert de jonge vrouw zijn houding. “Nanu voelt alsof hij er voor me is, alsof hij echt naar mijn verhaal luistert.”
Het was de tweede afspraak in dit traject van vijf sessies. In de eerste sessie, die startte met de vraag ‘Hoe kom ik voor mezelf op zonder anderen te kwetsen?’, bleek dat deze vrouw anderen altijd voor laat gaan op zichzelf. Ze laat wat zij wil of vindt altijd op de tweede plaats komen en ze laat me weten dit van zichzelf te herkennen als klein meisje. “Ik zie mezelf daar nog als zes jarige staan” zegt ze. Waarna ze een heel gedetailleerde situatie beschrijft waarin ze destijds zelf bedacht heeft, dat wat anderen vinden en voelen belangrijker is dan wat zij vindt of voelt.
Zo’n besluit, kan zo ontzettend krachtig zijn. Zo krachtig dat ze er nu, ruim 20 jaar later, last van heeft. De overtuiging heeft zich vastgezet in haar onderbewuste en ze heeft er altijd naar geleefd.
Wees je bewust van hoe krachtig een besluit kan zijn…
De herinnering als zes jarige, is een verdrietige herinnering. Het was voor het hele gezin een zware tijd. Maar omdat ze destijds, voor zichzelf besloot dat haar behoeftes even opzijgezet moesten worden, werd haar verdriet niet geuit. Kon haar pijn niet helen. De emotionele wond kon niet genezen. En zo bleven vergelijkbare situaties haar de opvolgende 20 jaar raken.
Vandaag is er ruimte voor het uiten van haar verdriet, voor het helen van haar pijn.
Mijn paarden en ik mogen erbij zijn. Door onze aanwezigheid mag zij ervaren dat ze het niet alleen hoeft te doen. We zijn er samen. We zijn er vandaag voor haar.
Ze neemt een nieuw besluit.
*Artikel gepubliceerd met toestemming van betrokkene.
