Relax! Ik ben géén paardenfluisteraar.
Iedereen die bij mij een traject met de paarden doet, ontmoet op enig moment mijn paarden voor de eerste keer. Die eerste afspraak is altijd verschrikkelijk spannend. Naast dat het de eerste afspraak best lastig is om de locatie te vinden, hebben mijn klanten over het algemeen allemaal stress om niet te laat te komen. Vervolgens staat ze een afspraak in het verschiet waarvan ze nog niet goed weten wat ze ervan moeten verwachten.
Natuurlijk vang ik ze op als ze aankomen rijden en zeg ik nóg een keer dat afspraken bij mij niet op 10 minuten aankomen. Ik plan ruim en er zijn altijd klussen op stal die ik nog even tussendoor kan doen als mensen iets later zijn. Uiteraard wijs ik ze bij aankomst op de prachtige, weidse omgeving en de duinen die je in de verte kunt zien liggen. Vaak maak ik nog een ontzettend flauw grapje, niet altijd echt grappig, maar ja… zo ben ik…
En zo, al kletsend, wandelen we naar de paddock waar mijn paarden staan. Ondanks mijn investeringen op ‘landen’ en ‘het is goed’, blijven de verwachtingen gespannen over wat er nu gaat gebeuren. Die horen erbij, alhoewel ze bij de één meer op de voorgrond zijn dan bij de ander, ze zijn er altijd.
Bij de paarden aangekomen, vraag ik hoe het voor de ander is om de paddock in te gaan. Iedereen weet dat we met paarden gaan werken, maar dat neemt niet weg dat ze voor sommige mensen toch indrukwekkend of imposant zijn. “Laat het me weten, als het voor jou onprettig of onveilig voelt” zeg ik.
Van daaruit is er de eerste ontmoeting met mijn paarden; Ku (Kubani) en Nu (Nanu), mijn fantastische, Arabische paarden-liefdes. Vaak doe ik op dat moment een stapje achteruit. Geef ruimte aan de eerste kennismaking, het eerste contact.
Een eerste aai, een eerste ‘snuffel’, een groet met woorden… Vaak een eerste interpretatie van wat mijn paarden van deze ontmoeting zouden kunnen vinden… …
Feitelijk ben jijzelf dus de paardenfluisteraar, niet ik.
En dan, ontzettend vaak, een soort van verwachtingsvolle blik naar mij toe. Regelmatig met de vraag: “en wat bedoelt hij hier nou mee??” waarop ik vraag: “wat denk jij dat hij er mee bedoelt?” en het antwoord dat dan komt is ALTIJD anders, maar de enige juiste verklaring voor wat mijn paarden jou te vertellen hebben.
In mijn trajecten met de paarden, is er maar 1 die het gedrag of de reacties van mijn paarden ‘juist’ kan interpreteren en dat ben jijzelf. Jij bent in contact met ze, ze reageren op wat jij op dat moment beleeft of waar jij in dat moment behoefte aan hebt en alleen jij kan dat juist verwoorden. Niet ik.
Feitelijk ben jijzelf dus de paardenfluisteraar, niet ik.
Natuurlijk heb ik wel een rol, we doen dit samen, maar die zit hem niet in het interpreteren. Mijn rol is om bij aanvang van de afspraak te verhelderen hoe het met je gaat en waar jij vandaag naar wilt kijken. Mijn rol is om je een passende oefening aan te bieden, bij het onderwerp dat jij vandaag wilt onderzoeken. Als ik je de oefening uitgelegd heb, is het mijn rol om me niet te bemoeien met dat wat je doet. Dat is jouw proces, waarbij je aandacht gericht is op de oefening, het paard en je eigen interne wereld (je gedachtes en gevoelens) en hoe het paard daar, van moment tot moment, op reageert.
Ik ben er van een afstand bij, blijf present en zie wat er feitelijk gebeurt. Objectief. Jij die stilstaat of een paar stappen zet. Het paard dat dat zijn oren beweegt of gaapt.
De oefening is af, als jij dat aangeeft.
Vanaf dan zijn wij weer in contact met elkaar. Je vertelt me je ervaringen, hoe was het om te doen, wat heb je bedacht, opgemerkt… Wat heb je aan de paarden gezien?
Meestal heb ik meer kunnen ‘zien’ dan diegene die de oefening uitvoerde. Je kunt simpelweg je aandacht niet bij alles tegelijk hebben.
Ik geef je terug, op welk feitelijk moment ik het paard met zijn staart zag zwiepen, zijn hoofd zag bewegen, naar je toe zag lopen of zich juist van je afdraaide. Als het relevant is voor wat er op dat moment in jou gebeurde, kun je het je herinneren en interpreteren. Als het je (nog) niets zegt, is het niet relevant. Zwiepte hij misschien met zijn staart omdat hij gewoon last had van een vlieg.
De ervaring leert dat in zo een oefening, in contact met de paarden, vrijwel iedere reactie vanuit hen een toegevoegde waarde heeft. Negen van de tien keer, als het je in het moment zelf niets zegt, valt het kwartje opeens later. Soms dagen later. Maar maak je er niet druk om. Je haalt er uit wat je op dat moment kunt gebruiken.
Dat wil ik voornamelijk zeggen met dit artikel. Maak je niet druk. Ik leg niet al je angsten bloot wanneer je mijn paarden ontmoet. Jij mag daarentegen wél al je angsten bloot leggen, als je dat wilt en als het daar de tijd voor is, als het voor jou in dat moment oké voelt.
Mijn paarden en ik, wij zijn erbij – bieden ‘holding space’ zoals dat heet. Een Amerikaans begrip dat betekent: liefdevol ruimte openhouden, zodat de ander zelf de weg naar groei of de oplossing van een probleem kan vinden.